«пропадать», «исчезать», «теряться»; çĕтер «терять», «потерять»; др. тюрк. йит «погибать»; тефс. XII—XIII вв., Замахш., уйг. Син., туркм. йит, азерб. ит, тув. чит, кирг., к. калп. жит, якут. сӳт «теряться», «пропадать»; др. тюрк., Зол. бл., Замахш., тефс. XII—XIII вв. йитӳр, МК (III, 49), азерб. итир, туркм. йитир, хак., тув. чидир, якут. сӳтэр «терять», «упускать», «потерять».
, çĕтĕлтер 1. «изнашивать», «истрепать продолжительной ноской», «привести в ветхость»; 2. «рвать»; 3. «поднимать новь»; 4. «дразнить»; çĕтĕл «изнашиваться», «истрепаться»; «рваться»; АФТ йырт, узб. йирт «рвать» (в узб. ещё «изнашивать»); кирг. жырт, туркм. йырт «изнашивать»; уйг. жит «рвать», «истрепать (одежду)»; казах. жер жырт «пахать»; уйг. житил, узб. йиртил «рваться», «изнашиваться», «истрепаться»; тефс. XII—XIII вв., туркм. йыртыл, кирг. жыртыл «изнашиваться», «рваться»; ср. чув. çырт.
Çавăн пекех пăхăр:
çĕршĕнчĕк çĕршер çĕршерĕн çĕршыв « çĕт » çĕтĕк çĕтĕк-çатăк çĕтĕк-çурăк çĕтĕк-çӳрме çĕтĕк-кирĕк