(ипты̆к-капты̆к), не имеющее смысла выражение, служившее, по преданию, молитвой одному беспамятному столпнику. Сред. Юм. Пĕр çын, пĕр-май юпа тăрне ôхса ларса: иптăк-каптăк, тесе кôл-тунă, тет. Иртсе çӳрекенсем, мĕн хытланать ко ôхмах? тесе, ирте-ирте кайнă, тет. Кăшши: мĕн тăван эс? тесе ыйтсан, кĕл-тăвап, тесе, калать, тет. Нăмаййăшĕ: апла мар, çапла кĕл-тăваççĕ ôна, тесе вĕренте-вĕренте хăварнă, тет, чипер кĕлтума. Çыннисем иртсе кайсаннах, ăсĕм вĕрентсе хăварнине манса, каллах: иптăк-каптăк, тесе, кĕл-тунă, тет. Çав çын çапах çветоя тохнă, тет. Из этого чуваши заключают, что молиться можно как угодно, только было бы усердие.
Çавăн пекех пăхăр:
ипотека ипотечный ипподром Ипрахим « иптăк-каптăк » иптĕк ир Ир- ир-ир ир-каç