(кы̆нџ̌ала, кŏнџ̌ала), см. кĕнчеле. Орау. Кăнчалине кăрлаттарса (?) туртса ларать, пĕр карчăк (юмахран). || Прядево. КС. Пĕр кăнчала çăн, сӳс (приготовленное к пряже). СТИК. Кăнчала — сверток очищенной шерсти, приготовленной для пряжи (весу в нем около 1½ ф.). Б. Олг. Хоçа арăмĕ çăмне (с'ŏмн'э) тапса (похса?) тăрат тапнине, карян тĕркет кăнчалине такана ăшĕнче. Якейк. Эп анчах кăнчала туса çыхрăм (= тăпкаран сăйĕ-сăйĕпе илсе, тепĕр çĕре хораççĕ те, çана карян чăркаççĕ; кăнчала чăмăр, вăрăм полать). Б. Олг. Тыллаччĕ (коноплю) тылăпа... карян хĕрарăм она, хăнча ерçсен, шăртлат она, кăнчала туат... Потом вара арлат. Кăнчалапа яш арăм арлама каят поскиле.
Çавăн пекех пăхăр:
кăнчăр кăнчăх кăнчăхтар кăнчав « кăнчала » кăнчала авăрла кăнчала арламалли орапа кăнчала йĕке кăнчала йӳççи кăнчала кучĕ